A anduriña ou andoriña (Hirundo rustica) é unha pequena ave insectívora migratoria que se atopa en África, Europa, Asia e América. As anduriñas europeas pasan a primavera viaxando cara o norte, chegando mesmo ata o Círculo Polar Ártico, mentres pasan o inverno en África.
"Andoriña que voa a rentes da terra, chuvia venta"
Aloumiño (substantivo masculino)
"Cando falaba del, todo eran aloumiños". Afago
"A nai facíalle moitos aloumiños ao neno". Caricia
Xoaniña (sustantivo femenino)
Insecto pequeno de forma redondeada, de vermello brillante con pintas negras (seis ou sete puntos negros). Amén coñecida como: "Xoana, costureira, maruxiña, reirrei,
barrosiña, avoíña, papoia, buxaniña, papasol, catasol, etc."
Enxebre: (adxetivo)
Característico e propio dunha cultura ou dun territorio.
Pelouriño
Lareira
Lar
Lembranza
Morriña
Saudade
Cóxega
Bricadeira
Larpeirada
Ledicia
Esmorga
Foliada
Garatuxeiro
Loamiñeiro
Pailán
Trapalleiro
Petisco
Boneca
Berce
Axóuxere
Agarimo
Cativo
Meigallo
Rabudo
Amizar
Luar
Lóstrego
Treboada
Brétema
Luscofusco
Solpor
Serán
Golfiño
Ollomol
Curuxa
Bolboreta
Besbello
Tartaruga (sapoconcho)
Avelaíña
Paparroiba (Paporubio)
Vagalume
Ruliña
Parrulo
Merliña
Caluga
Colo
Cóbado
Crocodilo
Luvas
Asubío
Gardamallas
Acivro
Alecrín
Toxo
Folerpa
Fervenza
Bicos
Bágoas
Unha lingua, unha fala.
Moitas veces, tivemos que escoitar: “ El gallego no és una lengua”, "El gallego no és una lengua científica", “ Con el gallego no vas a ningún lado”....
O galego é a miña lingua, a dos meus pais e a dos meus avós, a dos meus devanceiros, e polo tanto será a dos meus fillos. A lingua dos arrolos, a das verbas xeitosas cheas do agarimo dunha nai polos seus fillos.
Quero aplicar a miña ciencia á lingua, para pintar a face do noso maior ben colectivo, a nosa mellor herdanza, a mellor tarxeta de presentación dun pobo: a lingua galega.
Ningún comentario:
Publicar un comentario