21 de marzo. Día da Poesía

21 de marzo
(Día da poesía)

A VELLA  LINGUA.  

Versos pra un país de minifundios.  

Manuel María  (Letras Galegas 2016)

Renunciade á vella lingua

que nos vén tan de lonxe,

tan de fondo, luída con amor

xeneración con xeneración,

soporte do noso esprito,

flor do noso sentimento,

fonte da que agroma

o cachón potente do pensar.

Renunciade á vella lingua,

a creación máis xenial

do noso pobo, a cunca

sacra que garda a fonda

e total plenitude do noso ser.

Renunciade á vella lingua,

a fala nai, e seredes

entón máis señoritos,

seredes máis “castizos”.

Renunciade á vella lingua

-aínda que non sei como

faredes pra borrar ese

escuro acento delator-

e quedaredes capados:

sen as palabras precisas

pra aquecer o corazón,

para expresar de verdade

o que vós sodes.

Renunciade á vella lingua

que dende séculos vén

mamando o noso pobo

e quedaredes envoltos,

sulagados

na tebra e na impotencia.

Quedaredes mudos,

sen a palabra

que aluma e que revela.

DEITADO FRENTE AO MAR.....

Celso Emilio Ferreiro 

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque si, porque me gosta, 

porque me peta e quero e dáme a gaña 

porque me sai de dentro, alá do fondo dunha tristura aceda 

que me abrangue ao ver tantos patufos desleigados, 

pequenos mequetrefes sen raíces

que ao pór a garabata xa non saben 

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos avós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe, 

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque si, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa. 

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos, 

non falo pra os finchados,

non falo pra os baleiros, non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxustizas de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de bolboretas,

de lume e vento sobre os ollos núos. 

Eu non podo arredar as miñas verbas 

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña, 

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas, 

deitada rente ao mar, ise camiño...